Zgodnie z wytycznymi Eurokodu 2, PN-EN 206-1 i PN-B-03264:2002 jednym z podstawowych wymagań stawianych konstrukcjom żelbetowym jest trwałość traktowana jako kres użytkowania, w którym nie może dojść do korozji zbrojenia. Ochronę prętów powinien zapewniać odporny na agresywne wpływy środowiska beton, którego składniki i receptura (głównie wartość wskaźnika w/c oraz ilość cementu w mieszance) dobierane są w zależności od klasy ekspozycji. Otulina dobrej jakości i prawidłowej grubości często skutecznie utrudnia dyfuzję aktywnych substancji z otoczenia, natomiast istotne są również właściwości gwarantujące powstanie warstew ektlenkowych na powierzchni stali. Sposób określania zdolności betonu do pasywowania powierzchni zbrojenia ujmuje norma PN-86/B-01810, która zaleca badania polaryzacyjne na odcinkach zbrojenia osadzonych w betonie lub zaprawie oraz umieszczonych w wyciągach wodnych z rozdrobnionego betonu. Rozwój elektrochemicznych metod pomiarowych spowodował, że niektóre ustalenia PN-86/B-01810 obecnie są dyskusyjne i wymagają innego podejścia.