Posadzki przemysłowe

Przemysłowe posadzki betonowe - teoria i rzeczywistość

W Polsce, podobnie jak w innych krajach, w budownictwie przemysłowym stosowane są najczęściej posadzki betonowe, którym stawiane są coraz wyższe wymagania dotyczące spełniania zarówno warunków eksploatacyjnych, jak i trwałości, estetyki, odporności chemicznej itp. Dotyczy to obiektów produkcyjnych, magazynów, chłodni, przechowalni, składowisk wraz z rampami i ciągami transportowymi. Nie ulega wątpliwości, że w ostatnim piętnastoleciu nastąpił wyjątkowo szybki rozwój budownictwa obiektów o dużych powierzchniach, w których dominują posadzki betonowe wykonywane wg wielu coraz doskonalszych technologii z zastosowaniem składników bardzo dobrej jakości, głównie superplastyfikatorów minimalizujących wskaźnik w/c, dodatków w postaci mikrowypełniaczywykazujących aktywność chemiczną, takich jak: żużle, popioły lotne oraz włókna stalowe i polipropylenowe. Wwielu przypadkach zaniechano już stosowania w posadzkach betonowych betonu klasy B25.

Posadzki przemysłowe - temat stale aktualny

Od wielu lat „posadzki przemysłowe” stanowią powtarzający się (9/1998; 9/2000; 9/2002; 9/2004; 9/2006) temat wydania miesięcznika Materiały Budowlane. Jest to zagadnienie stale aktualne w Polsce i na świecie, o czym świadczy tradycja 20 lat (1987 – 2007) międzynarodowych kolokwiów Industrial Floors organizowanych przez dr. P. Seidlera w Technicznej Akademii w Esslingen, a także działalność Komitetu Technicznego TC-184 RILEM (por. A. Garbacz, Materiały Budowlane, 5/2007).

Wpływ wilgotności na przyczepność powłok do betonu

Powszechnie wiadomo, że obecność wody w betonie wpływa na długotrwałą przyczepność powłok. Z punktu widzenia adhezji istotniejsze jest zawilgocenie podczas nakładania powłoki niż w trakcie jej użytkowania. Z tego względu zalecany jest pomiar wilgotności przed nałożeniem powłoki.
W procedurach badawczych występuje wiele rozbieżności na ten temat.
Wilgotność podłoża powinna być kontrolowana podczas wykonywania oraz użytkowania posadzki. W pierwszym przypadku wilgoć może spowolnić, a nawet całkowicie zatrzymać wzrost przyczepności. Może to być wynikiem różnych mechanizmów. W najgorszym wypadku woda może
utworzyć cienką warstwę na powierzchni podkładu, która skutecznie
uniemożliwi kontakt z posadzką i adhezja będzie zerowa. Pomiędzy tym scenariuszem a scenariuszem najkorzystniejszym, tzn. brak wilgoci i pełny
kontakt - istnieje wiele sytuacji pośrednich, takich jak całkowite nasycenie, wilgoć wewnątrz struktury podkładu począwszy od pewnej głębokości, cienka warstwa wody na powierzchni i stałe, lecz niewielkie zawilgocenie na
wskroś całego podkładu.
Całkowite nasycenie oraz cienka warstwa wody na powierzchni najprawdopodobniej zablokuje rozwój przyczepności, natomiast wilgoć wewnątrz podkładu i niskie zawilgocenie w większości przypadków pozwoli na wytworzenie złącza. Do tej pory sytuacja jest prosta i standardowe metody pomiaru powinny wykryć i zróżnicować wymienione przypadki. Rozważając jednak wpływ wilgotności podłoża na długotrwałą adhezję posadzki do podkładu, należy zwrócić uwagę na fakt, iż wilgoć może powodować zmniejszenie przyczepności przez działanie fizykochemiczne.

Model rozkładu włókien na długości elementu fibrobetonowego

Na podstawie wyników przeprowadzonych badań oraz wyników symulacji
komputerowej stwierdzono, że w elementach belkowych włókna haczykowe
długości 50 mm i średnicy 0,8 mm mają odpowiednio przeskalowany rozkład
Beta z parametrami mniejszymi od jedności - dla współrzędnych włókien
i jednostajny - dla kątów ϕ i ψ. Jednocześnie wartości parametrów rozkładu
Beta są różne i zależą od kierunku osi przyjętego układu współrzędnych.
W warunkach prezentowanego eksperymentu parametry te wynosiły:
a = b = 0,95 na kierunku x, a = b = 0,90 na kierunku y oraz a = 0,90 i b = 0,95 na kierunku z. Ponadto liczba włókien w każdym przekroju może przyjmować dowolne wartości z przedziału <n_min; n_max> i każda liczba z tego przedziału jest jednakowo prawdopodobna w przypadku każdego przekroju na długości elementu.
Na podstawie uzyskanych wyników można postawić hipotezę, że minimalna liczba włókien w każdym przekroju nie jest mniejsza od n_u, czyli minimalnej liczby włókien w przekroju, zależnej od wagowej ich zawartości w jednostce objętości mieszanki betonowej. Uzyskane wyniki mogą być wykorzystane m.in. do szacowania sztywności żelbetowych elementów zginanych, modyfikowanych włóknami stalowymi, a także podczas projektowania posadzek przemysłowych z fibrobetonową płytą nośną.

Inżynieria powierzchni betonu. Część 1. Struktura geometryczna powierzchni

Analiza relacji między właściwościami powierzchni betonu a trwałością naprawy stanowi ważne zadanie badawcze nowej dziedziny nauki - inżynierii
powierzchni betonu. Tego rodzaju analiza wymaga dysponowania odpowiednimi narzędziami badawczymi, umożliwiającymi sformułowanie odpowiednich zależności ilościowych. W artykule przedstawiono metody opisu struktury geometrycznej (uszorstnienia) powierzchni oraz przedyskutowano jej wpływ na przyczepność. Badania przeprowadzone na Politechnice Warszawskiej i Uniwersytecie w Liege wskazują, że większe uszorstnienie odgrywa korzystną rolę w przypadku betonów wyższych klas
wytrzymałości. W odniesieniu do betonów niższych klas dużą rolę w kształtowaniu przyczepności odgrywają mikropęknięcia, których gęstość rośnie z agresywnością zastosowanej obróbki powierzchniowej. Zagadnienie to zostanie omówione w drugiej części artykułu.
Znaczenie właściwego przygotowania podkładu betonowego przed nałożeniem warstwy naprawczej, powłoki lub polimerowego systemu ochronnego podkreślono zarówno w PN-EN 1504-10, jak i ACI Concrete Repair Manual. Z tego względu szczególne znaczenie ma dobór odpowiedniej obróbki powierzchni. W jej wyniku kształtowane są bowiem właściwości powierzchni podkładu betonowego, w istotny sposób wpływające na przyczepność do podkładu, a w konsekwencji na trwałość naprawy.

Posadzki przemysłowe

Przemysłowe posadzki betonowe - teoria i rzeczywistość