logo

ISSN 0137-2971, e-ISSN 2449-951X

100 punktów za artykuły naukowe!

Zgodnie z Komunikatem Ministra Nauki z 5 stycznia 2024 r. w sprawie wykazu czasopism naukowych i recenzowanych materiałów z konferencji międzynarodowych, autorzy za publikację artykułów naukowych w miesięczniku „Materiały Budowlane” z dyscyplin: inżynieria lądowa, geodezja i transport; architektura i urbanistyka; inżynieriamateriałowa; inżynieria chemiczna; inżynieria mechaniczna, a także inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka, otrzymują 100 pkt.

O powstaniu keramzytu – lekkiego, ceramicznego kruszywa powstającego w procesie wypalania gliny, zadecydował przypadek. W 1913 r. cegielni Hayde’a w USA, prawdopodobnie na skutek zbyt wysokiej temperatury w piecu, zamiast wypalonej cegły uzyskano lekki ceramiczny materiał o znacznie większej objętości niż surowiec przeznaczony do wypału. Produkcja kruszywa ruszyła w 1917 r.

Kruszywo, nazwane wcześniej hayditem, stosowano do wytwarzania lekkiego betonu, z którego produkowano drobnowymiarowe elementy budowlane. Jednak keramzytu używano także do innych, czasem niezwykłych celów. Tuż po pierwszej wojnie światowej, w technologii lekkiego siatkobetonu na bazie keramzytu, rozpoczęto konstruowanie kadłubów statków i okrętów. Jednym z pierwszych i najbardziej znanych był zwodowany w 1919 r. tankowiec Selma. Do 1939 r. niewielkie wytwórnie hayditu powstały również w Kanadzie, Szwecji, Norwegii i Danii.

Po II wojnie światowej zakłady produkujące keramzyt zaczęły powstawać na całym świecie. To uniwersalne ceramiczne kruszywo znalazło zastosowanie m.in.: w budownictwie, geotechnice, ogrodnictwie i ochronie środowiska. Obecnie najwięcej keramzytu używa się do produkcji keramzytobetonowych elementów służących do budowy ścian, stropów, przewodów kominowych, wentylacyjnych. Powstają z nich ciepłe, oddychające, „termoaktywne” domy. Glinianie granulki wykorzystuje się również do izolacji stropów, stropodachów, ścian, piwnic, podłóg i rur w gruncie. Materiał doskonale chroni przed zimnem, wilgocią, hałasem i niepożądanymi gryzoniami.

Na zdjęciu pustak keramzytobetonowy Termo Optiroc 24.

W krajach anglojęzycznych dla keramzytu przyjęto nazwę LECA, od pierwszych liter Lightweight Expanded Clay Aggregate, czyli „lekkie, spęczniałe, gliniane kuleczki”. W Polsce kruszywo nazwano GLINIEC, ponieważ było produkowane z gliny. Z czasem wprowadzono nazwę KERAMZYT, zapożyczoną z greckiego określenia gliny garncarskiej – keramos.

Keramzyt marki Weber Leca® produkowany jest w fabryce w Gniewie (woj. pomorskie) od końca lat 70-tych. W 2010 r. kruszywo to otrzymało nazwę Leca® KERAMZYT.

Więcej na temat zastosowania i wyrobów z keramzytu na www.netweber.pl.

Zdjęcia: Weber Leca®