Powszechnie wiadomo, że obecność wody w betonie wpływa na długotrwałą przyczepność powłok. Z punktu widzenia adhezji istotniejsze jest zawilgocenie podczas nakładania powłoki niż w trakcie jej użytkowania. Z tego względu zalecany jest pomiar wilgotności przed nałożeniem powłoki.
W procedurach badawczych występuje wiele rozbieżności na ten temat.
Wilgotność podłoża powinna być kontrolowana podczas wykonywania oraz użytkowania posadzki. W pierwszym przypadku wilgoć może spowolnić, a nawet całkowicie zatrzymać wzrost przyczepności. Może to być wynikiem różnych mechanizmów. W najgorszym wypadku woda może
utworzyć cienką warstwę na powierzchni podkładu, która skutecznie
uniemożliwi kontakt z posadzką i adhezja będzie zerowa. Pomiędzy tym scenariuszem a scenariuszem najkorzystniejszym, tzn. brak wilgoci i pełny
kontakt - istnieje wiele sytuacji pośrednich, takich jak całkowite nasycenie, wilgoć wewnątrz struktury podkładu począwszy od pewnej głębokości, cienka warstwa wody na powierzchni i stałe, lecz niewielkie zawilgocenie na
wskroś całego podkładu.
Całkowite nasycenie oraz cienka warstwa wody na powierzchni najprawdopodobniej zablokuje rozwój przyczepności, natomiast wilgoć wewnątrz podkładu i niskie zawilgocenie w większości przypadków pozwoli na wytworzenie złącza. Do tej pory sytuacja jest prosta i standardowe metody pomiaru powinny wykryć i zróżnicować wymienione przypadki. Rozważając jednak wpływ wilgotności podłoża na długotrwałą adhezję posadzki do podkładu, należy zwrócić uwagę na fakt, iż wilgoć może powodować zmniejszenie przyczepności przez działanie fizykochemiczne.