Polskie Stowarzyszenie Rzeczoznawców i Biegłych Sądowych (PSRiBS) zorganizowało 21 marca 2025 r. I Międzynarodową Konferencję Naukowo‑Techniczną „Architekt, inżynier budownictwa, rzeczoznawca budowlany w procesie realizacji inwestycji związanych z budową obiektów cywilnych oraz obiektów specjalnych”, która odbyła się w Instytucie Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej im. Macieja Nałęcza PAN w Warszawie.

Patronat honorowy nad wydarzeniem objęli rektorzy i dziekani wyższych uczelni technicznych w Polsce oraz stowarzyszenia naukowo‑techniczne, a patronat medialny czasopisma branżowe, m. in. miesięcznik „Materiały Budowlane”. Udział w nim wzięło ok. 250 osób wśród których byli architekci, inżynierowie budownictwa, rzeczoznawcy budowlani oraz przedstawiciele uczelni wyższych, ośrodków naukowo‑badawczych i firm świadczących usługi w budownictwie.

Otwarcia Konferencji dokonali dr hab. inż. Adam Baryłka, prof. SGGW – Prezes PSRiBS, Wiceprzewodniczący Komitetu Organizacyjnego oraz mgr inż. arch. Dawid Rychta – Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego. Następnie dr hab. inż. Maciej Niedostatkiewicz, prof. Politechniki Gdańskiej wygłosił referat inauguracyjny pt. „Czy inżynier budownictwa musi być nieomylny?”, w którym analizował przyczyny dysfunkcji technicznych obiektów pod kątem trafności podejmowanych decyzji przez inżynierów budownictwa dotyczących sposobu i zakresu planowanych prac inwestycyjnych lub remontowo-budowlanych.

Obrady podzielono na trzy panele:

• I – inżynieria budowlana, zarządzanie i procesy inwestycyjne;
• II – architektura, przestrzeń i zrównoważony rozwój;
• III – technologie, bezpieczeństwo i nowoczesne rozwiązania w budownictwie oraz obiekty specjalne.

 

W bloku I zaprezentowano zagadnienia dotyczące projektowania i realizacji nawierzchni betonowej poddanej dużym obciążeniom od składowanych kontenerów, przy zwiększonym rozstawie szczelin dylatacyjnych z 5 do 7 m. Spowodowało to wzrost naprężeń wynikających ze skurczu oraz z oddziaływania termicznego w środku płyty i na jej krawędzi, ale zjawisko to ograniczono przez zastosowanie mieszanki betonowej ze zbrojeniem rozproszonym w postaci włókien. W efekcie zmniejszono łączną długość dylatacji o 30%, co przyspieszyło realizację prac i ograniczyło liczbę newralgicznych miejsc narażonych na uszkodzenia podczas eksploatacji. Omówiono także modelowanie i zarządzanie informacją o obiektach w procesie inwestycyjnym (BIM), dostosowywanie budynków do potrzeb użytkowników oraz rolę inżyniera budownictwa w procesie utrzymania stanu technicznego obiektów budowlanych. Podkreślono, że zaledwie w niewielkim stopniu do zarządzania obiektami wykorzystywane są modele BIM. Przedstawiono zagadnienia naprawy i ochrony betonu w świetle norm serii PN‑EN 1504 wraz z przykładami, innowacyjne rozwiązania techniczne stosowane w infrastrukturze kolejowej, podkreślając znaczenie automatyzacji i cyfryzacji oraz prefabrykację elementów żelbetowych i jej wpływ na przyspieszenie procesu budowy, a także metody monitorowania i oceny stanu technicznego obiektów oraz strategie zarządzania ich eksploatacją, mające na celu wydłużenie ich żywotności i poprawę bezpieczeństwa użytkowników.

Tematyka drugiego bloku dotyczyła aspektów architektonicznych, projektowania przestrzeni oraz zrównoważonego rozwoju w architekturze. Omówiono największe katastrofy budowlane w Polsce wraz z ich przyczynami. Zaznaczono, że większość z nich wynikała m.in. z zaniedbań i błędów popełnianych podczas projektowania obiektu i jego realizacji, niekontrolowanej ich destrukcji podczas użytkowania i zaniechania kontroli stanu technicznego oraz czynności konserwacyjnoremontowych. Prelegenci przedstawili prośrodowiskowe strategie projektowe wpływające na poprawę jakości życia i ochronę środowiska. Takie ekologiczne podejście w architekturze chroni środowisko oraz poprawia jakość życia mieszkańców przez tworzenie funkcjonalnych i estetycznych przestrzeni.

W ramach trzeciego bloku przedstawiono przepisy prawne dotyczące obiektów cywilnych i specjalnych oraz zaproponowano model ich realizacji. Zwrócono uwagę, że duża liczba uregulowań prawnych i brak spójnych przepisów powodują, że proces realizacji takich obiektów jest długotrwały i obarczony ryzykiem niepowodzenia. Kluczowym zagadnieniem w realizacji np. schronów jest układ funkcjonalny, konstrukcyjny oraz instalacje wewnętrzne. Omówiono zasady projektowania i planowania tego typu obiektów na podstawie dotychczasowych doświadczeń. Schrony mają zabezpieczać ludzi przed działaniem środków rażenia i dlatego należy stosować rozwiązania zweryfikowane w praktyce inżynierskiej. Ponadto na przykładzie pożaru budynku produkcyjno‑magazynowego analizowano bierne zabezpieczenia przeciwpożarowe. Podkreślono jak istotny jest właściwy podział obiektu na odrębne strefy pożarowe, bowiem przyczynia się on do ograniczenia rozwoju pożaru na cały obiekt, a w efekcie zmniejszenia strat materialnych. Zaprezentowano też próbę określenia możliwości adaptacji garażu podziemnego na potrzeby budowli ochronnej. Wskazano na brak rozwiązań prawnych, które umożliwiałyby zwiększenie liczby miejsc ochronnych dla ludności cywilnej. Stosowane w garażach rozwiązania wentylacji często nie spełniają wymagań stawianych budowlom ochronnym. Istnieje również wiele innych ograniczeń, które uniemożliwiają szybką adaptacje tego typu budynków na cele obrony cywilnej.

Ewelina Kowałko