Dawne fortyfikacje są postrzegane jako trwałe i masywne budowle, które już w założeniach ich twórców zostały przeznaczone do przejmowania znacznych obciążeń wyjątkowych oraz środowiskowych. Wieloletnie zaniedbania związane z niewłaściwym utrzymaniem fortyfikacji doprowadziły do ich częściowej degradacji, a nie do końca przemyślane prace remontowo-wzmacniające niejednokrotnie do propagacji ukrytych uszkodzeń i pojawienia się nowych. W efekcie nie są spełnione stany graniczne nośności i użytkowalności. 

Metoda diagnozowania tego typu obiektów została opracowana przy udziale m.in. pracowników Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Uniwersytetu Technologiczno- Przyrodniczego im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy. Badania prowadzono na obiekcie, którego fragment uległ zawaleniu po czterech latach od zakończenia remontu (fotografia).

W związku z katastrofą budowlaną sporządzono ekspertyzę techniczną, a następnie uzupełniono ją o szczegółowy projekt budowlany (projekt techniczny). Monitorowano m.in. deformacje, zawilgocenie, zasolenie. Wytrzymałość cegieł wskazała na słabe miejsca muru, mimo że został on solidnie, choć w sposób nietypowy, wzmocniony w 2013 r. Badania termowizyjne, które prowadzono w różnych porach roku, wykazały zmieniający się poziom zawilgocenia konstrukcji.

Skanowanie 3D pozwoliło na dokładny pomiar deformacji muru w dowolnym jego miejscu i na prowadzenie dalszych badań, mających na celu kontrolowanie zmian w czasie, co pozwoli na odpowiednie zamodelowanie obiektu w celu wypracowania końcowej oceny stabilności i nośności muru, a tym samym prognozowanie jego trwałości już po ustabilizowaniu się deformacji.

Właścicielem XIII-wiecznego muru obronnego jest miasto Opole i na jego zlecenie prowadzony jest monitoring oraz badania zgodnie z opracowaną i wdrożoną w tym obiekcie metodą, które jak dotychczas gwarantują utrzymanie muru w dobrym stanie technicznym i bezpieczeństwo dla zwiedzających.