Spoiwa mineralne

Wymagania dotyczące materiałów do spoinowania płyt g-k w świetle PN-EN 13963:2008

Dynamiczny wzrost zainteresowania systemami suchej zabudowy wnętrz spowodował pojawienie się na rynku krajowym wielu materiałów do spoinowania i wykańczania płyt gipsowo-kartonowych. Szczególną popularnością cieszą się masy szpachlowe, produkowane zarówno w postaci masy gotowej do użycia, jak i suchej mieszanki do wykorzystania po zarobieniu wodą. Zastosowanie odpowiedniej masy oraz właściwe szpachlowanie i spoinowanie stanowią gwarancję uzyskania trwałego połączenia oraz idealnego wykończenia powierzchni płyt gipsowo-kartonowych.

Wapno w ochronie środowiska

Październikowy numer miesięcznika „Materiały Budowlane” w znacznej części poświęcony został roli i pozycji wapna we współczesnym budownictwie. W dzisiejszych czasach zakres wykorzystania wapna jest przeogromny i wykracza daleko poza pierwotne, budowlane zastosowanie. Artykuł jedynie z pozoru jest luźno związany z profilem czasopisma. Omawiane w nim zagadnienia bezpośrednio wiążą się z kondycją i trwałością budowli, a także z jakością naszego życia. Nie ma materiałów budowlanych w 100%odpornych na negatywny wpływ zanieczyszczeń zawartych w otoczeniu konstrukcji budowlanych. Od czystości otaczającego nas środowiska zależy, jak długo będziemy cieszyli się czystymi, kolorowymi elewacjami budynków, czy na cegle klinkierowej pojawią się wtórne zanieczyszczenia pochodzenia atmosferycznego, a wreszcie, czy domy, w których mieszkamy, ulegną szybkiej degradacji, czy też nie.

Zastosowanie wapna do produkcji wyrobów silikatowych i betonu komórkowego

Wapno stosowane od tysiącleci potwierdziło swoje pozytywne właściwości i korzystny wpływ na zdrowie człowieka. Jego czystość ekologiczna korzystnie wpływa na mikroklimat wnętrza budynku. Bez udziału wapna niemożliwa byłaby produkcja tak powszechnie stosowanych obecnie wyrobów wapienno-piaskowych (silikatów) oraz z betonu komórkowego (gazobetonu). Silikaty Wyroby wapienno-piaskowe produkowane są z naturalnie czystych surowców, takich jak wapno, piasek, woda. Proces technologiczny jest w pełni kontrolowany i całkowicie zmechanizowany. Składniki, po wymieszaniu w odpowiednich proporcjach za pomocą specjalnych urządzeń, przenoszone są do zbiornika, gdzie następuje gaszenie wapna.

Stabilizacja czy wymiana gruntu?

Budowa autostrad, dróg ekspresowych i nowych linii kolejowych niesie za sobą liczne ograniczenia dotyczące ich przebiegu. Wiadomo, że muszą one mieć odpowiednio małe spadki podłużne i łagodne krzywizny. Nawet budowa drogi na terenach równinnych niesie za sobą ogrom prac ziemnych koniecznych do wykonania, aby sprostać wymaganiom, jakie są stawiane przed tego typu budowlami. Dużym wyzwaniem dla projektanta jest takie zaprojektowanie przebiegu oraz technologii wykonania trasy, aby ilość mas ziemnych pobranych z wykopów zrównoważyła ilość mas ułożonych na nasypach.W przypadku wielkich inwestycji drogowych i kolejowych, gdzie poziom robót ziemnych przekracza niejednokrotnie miliony metrów sześciennych ziemi, niezwykle istotne stało się powtórne wykorzystanie materiałów pochodzących z placu budowy.

Wapno hydratyzowane ALPOL składnikiem nowoczesnych i trwałych zapraw budowlanych

Wapno hydratyzowane produkowane jest w P.W. ALPOL od 1991 r. Do jego produkcji stosowane jest wysokiej jakości, bardzo aktywne wapno palone pochodzące z wypalania „miękkich” wapieni jurajskich, niewymagające wypału „na ostro”. Należy podkreślić, że P.W. ALPOL jest jedynym w kraju zakładem, w którym prowadzony jest proces separacji wapna hydratyzowanego gwarantujący jednorodne i bardzo drobne uziarnienie tego produktu. Analiza wyników badań z 2007 r. potwierdza wyjątkowo drobne uziarnienie wapna hydratyzowanego oraz stałość objętości związaną z niewielką zawartością niedogaszonego CaO i MgO. Bardzo drobne uziarnienie wapna hydratyzowanego (średnie ziarno ma 40 μm) i jego korzystne parametry techniczne (tabela) zostały bardzo szybko docenione na rynku budowlanym i w innych dziedzinach gospodarki. Produkt ten stał się niezastąpiony dla producentów suchych mieszanek budowlanych, a zwłaszcza tynków wapienno-cementowych, tynków gipsowych oraz gładzi wapiennych i gipsowych, których produkcja w ostatnich latach dynamicznie się rozwija. Wapno hydratyzowane poprawia urabialność zapraw tynkarskich i murarskich. Tynk łatwo się nakłada i obrabia, co spowodowane jest m.in. powstawaniem tzw. mleczka wapiennego w końcowym stadium obróbki tynku.

Dobre wapno z pieców Maerza

Wapno stosowane w zaprawach budowlanych wytwarzane jest w dwóch etapach. Pierwszym jest wypalanie kamienia wapiennego, prowadzące do uzyskania wapna palonego CaO, drugim zaś gaszenie wapna palonego, przekształcające go w wapno hydratyzowane Ca(OH)2. Nasuwa się pytanie, czy umiejętności wytwórców wapna palonego i wapna gaszonego oparte na wielowiekowej tradycji produkcji są wystarczającym warunkiem uzyskania wysokiej jakości zapraw wapiennych? Otóż problem jest tylko pozornie prosty, gdyż w opozycji do jakości wapna (hydratu) pozostaje wydajność procesu hydratacji, a co za tym idzie także koszty wytwarzania.

Wapno do lamusa?

Od czasu do czasu spotykam się z twierdzeniem, że wapno jest nikomu niepotrzebnym dodatkiem do zapraw budowlanych, a jeśli są nawet tacy, którzy je stosują, to robią to jedynie z przyzwyczajenia i przywiązania do tradycji. Chyba że chodzi o prace konserwatorskie i renowacyjne, to w tym jednym przypadku wapno ma status „niedającego się niczym zastąpić materiału wiążącego”. Wbrew wszystkim opiniom, że we współczesnym budownictwie nie ma miejsca dla wapna, a jego stosowanie należy ograniczyć jedynie do konserwacji i renowacji, śmiem twierdzić, że również dzisiaj wapno powinno być podstawowym składnikiem zapraw budowlanych, a szczególnie murarskich. No, bo dlaczego coś, co ratuje i dobrze wpływa na stare mury, miałoby szkodzić współczesnym konstrukcjom?

Spoiwa wapienne - historia, stan obecny i perspektywy

Możliwości stosowania wapna w budownictwie wzrastały wraz z poprawą jakości tego spoiwa. Najstarsze – zbliżone do naturalnych – sposoby wypalania kamienia wapiennego były nie tylko mało wydajne, ale dawały też w rezultacie spoiwo złej jakości i bardzo niejednorodne. Prawdopodobnie w 7 tysiącleciu p.n.e. powstały pierwsze piece do wypalania wapna w postaci ziemnych komór, opalanych drewnem, w których układano fragmenty skały wapiennej. Późniejszą modyfikacją było stosowanie naprzemiennych warstw wapienia i opału, jednakże nie eliminowało to przepalania głęboko położonych warstw surowca i niedopalania warstw zewnętrznych.