Jedną z ważniejszych właściwości materiałów budowlanych jest ich odporność na wilgoć. Zawartość wilgoci ma wpływ na ciężar, często na wytrzymałość, izolacyjność termiczną, trwałość itd.Wprzypadku autoklawizowanego betonu komórkowego (ABK)
Doświadczenia krajowe wykazały, że najbardziej racjonalnym i efektywnym sposobem zagospodarowania popiołów lotnych (ze spalania węgla) i gipsu (z mokrejmetody odsiarczania spalin) jest ich wykorzystanie do produkcji autoklawizowanego betonu komórkowego (ABK).
W trzecim artykule z cyklu publikacji dotyczących badań właściwości murów z betonu komórkowego (Materiały Budowlane 4/2015 i 5/2015) prezentowane są wyniki badań niewielkich ścian badanych w próbie ukośnego ściskania zgodnie z amerykańską normą ASTME519-81.
W normie zharmonizowanej PN-EN 771-4 [1], w załączniku ZA ustalono warunki znakowania symbolem CE elementów murowych z autoklawizowanego betonu komórkowego (ABK). Zgodnie z CPR [2], w zależności od zadeklarowanego zamierzonego zastosowania
Zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (CPR), wszystkie wyprodukowane po 1 lipca 2013 r. wyroby budowlane, na które istnieją normy zharmonizowane, powinny być wprowadzane do obrotu wraz z deklaracją właściwości użytkowych (DoP). Deklarację tę wystawia producent, a jej wzór zamieszczony został w załączniku III do CPR.
W elementach ze zbrojonego betonu komórkowego stal zbrojeniowa potrzebna jest do zapewnienia wytrzymałości na rozciąganie, ściskanie i ścinanie, a także zakotwienia prętów głównych. Z tego wynika konieczność użycia dużej ilości stali, co jest krytyczne przy większych rozpiętościach i ugięciach. Dlatego też w praktyce szwedzkiej ograniczano długość elementów stropowych do 7,2 m, a nadproży do 3,6 m.Wraz z wprowadzeniem BCE
Właściwości elementów murowych z autoklawizowanego betonu komórkowego (ABK) oraz kryteria oceny zgodności wyrobu określa norma zharmonizowana EN 771-4 Wymagania dotyczące elementów murowych. Część 4. Elementy murowe z autoklawizowanego betonu komórkowego. Została ona opublikowana w 2000 r., a jej aktualna wersja ma numer PN-EN 771-4:2012 (EN 771-4:2011).
Start 
